Werkgroep Buitenveldert / A.J. Ernststraat 112 / Amsterdam:
52e verslag – ma. 23.11.09 – 5 deelnemers.
Om 20 uur opent de gespreksleider de bijeenkomst, heet de aanwezigen welkom en nodigt deze uit tot het doen van een voorstel ter bepaling van het gespreksonderwerp voor deze avond.
Hierop doet A de volgende suggestie:
Zoals jullie weten heb ik de afgelopen jaren veel, vergeefse, pogingen ondernomen om mijn leven op orde te krijgen. Het resultaat is niet om over naar huis te schrijven. Het is eigenlijk een grote struikelpartij en het lukt mij niet vat te krijgen op mezelf. Ik bedoel bijvoorbeeld plannen te bedenken en die ook werkelijk uit te voeren, of ‘gewoon’ goed voor mezelf te zorgen. Eigenlijk dus een hele reeks van teleurstellingen, waarvan ik de oorzaak voortdurend buiten mezelf zocht. Maar ik vond ‘m niet. Want ik zocht verkeerd. Ik heb mij dat de afgelopen weken opeens gerealiseerd.
Toen besefte ik namelijk dat ik in mezelf moet zoeken. Dat ik mij ‘heel gewoon’ heb gedragen als een onvolwassen figuur, die zelf geen echte eigen verantwoordelijkheid neemt en min of meer als een verwend kind afwacht tot zijn omgeving de rommel voor hem opruimt. En als dat was gebeurd, weer gewoon begint met het maken van nieuwe rommel vanuit de verwachting dat anderen hem (weer) te hulp zullen schieten.
En toen dacht ik opeens: ik ga proberen dat te veranderen en dus die verantwoordelijkheid voortaan wel zelf op te pakken en misschien daardoor ook meer op een volwassen manier het leven in te vullen. Ik moet daarbij ook denken aan de film De Blechtrommel en het leitmotiv daarin ‘Ich will nicht wachsen’ – in zeker opzicht voel ik mezelf nog steeds een jochie – wilde niet volwassen worden – maar krijg nu een andere kijk op mezelf – krijg ook meer contact.
Herkennen jullie deze situatie in je eigen leven? Dus iets in de geest, dat ook verslaving te maken heeft met onvolwassenheid oftewel: weglopen voor je verantwoordelijkheid. Zo blijf je dus aan de andere kant eigenlijk zitten met een hoop boosheid. Gewoon omdat andere mensen een deel van je zelfstandigheid invullen. En die boosheid richt zich dus juist ook weer op de mensen die je willen helpen en dat is dan meestal ook je directe omgeving.
Maar misschien is uiteindelijk nog het meest negatieve, dat je door zo’n redenering zelf nooit uit je isolement en passief gedrag komt, incl. het feit dat je je niet kunt bevrijden van je eigen dwangmatig gedrag of te wel de verslaving, waarvan het dus misschien ook gewoon een onderdeel is.
Na enige discussie blijkt eenieder akkoord met dit voorstel en de ronde begint:
B: ik ontdekte dat ‘het middel’ tegen me ging werken – ik kon minder ondernemen – die verslaving heb ik en zal ik houden, dat accepteer ik nu – toch ben ik vooruit gekomen – zat wel in bepaalde dingen vast – maar heb ook in die tijd levenservaring opgedaan – heb toch jaren meegelopen – maar bepaalde emoties kon ik niet hanteren – nu gaat dat beter, steeds beter, bijvoorbeeld zoiets als jaloezie – of boosheid – of angst – en ik ging wel door – moest toch doorgaan – liep achter de mensen aan — nu kan ik alleen zijn – kijk op tv wel naar dr.Phill – ook al spelen daar vaak andere problemen – je kunt je druk maken – maar dat kost alleen maar tijd en geld – miste wel bijvoorbeeld het buitenwerken, bijvoorbeeld op de Hortus – laatst heb ik mij weer aangemeld voor een buiten-project – een ploeg van 20 man – met een boot – in de polder – daar is buitenlucht – schitterend – Ouderkerk aan de Amstel – gezellige
kroegen hoeven niet meer – prima dag gehad – volwassen worden is ook een keuze – weet zelf ook dat kroegen verkeerde toegang bieden. Heb nu geen spanningen meer – kan nu weer elke dag lezen – de tv zet ik uit of ik speel met m’n PC – fouten mogen – vroeger moest alles perfect zijn – nu durf ik ook toenadering te zoeken – niet in een hoekje gaan zitten – dat systeem geeft opties voor allerlei richtingen….
C: bij ons thuis waren moeder en vader allebei druk – met m’n 8e ging ik al met de trein naar school – loste als kind ook alles op – was dus een heel klein meisje met veel verantwoording – later ook – heb me nooit minderwaardig gevoeld – toch wel later angst om dingen niet aan te kunnen – tot kink in de kabel kwam waardoor ik destructief voor mezelf werd – ofschoon ik zeer goed kon redeneren maar geen antwoord vond – onzekerheid is toch de kern van het begin – maar tegelijk ook het gevoel ‘wat een ander kan, kan ik zelf toch echt beter’ – heb geen zin om in angst te leven of te blijven steken – wil niet meer afhankelijk zijn van m’n eigen craving – lees wel van receptoren die overgevoelig blijven – wil trouwens wel uitdagingen aangaan – kick erop als ik dat goed kan doen – zoek dus de uitdaging.
D: jong al heb ik volwassen dingen gedaan: vond meisjes van mijn eigen leeftijd niet interessant – heb mijn fiets op de Dam gezet en ben toen naar de hoeren gegaan – heeft toch eigenlijk niets te maken met volwassenheid – in mijn ogen gaat ’t gewoon om goed of slecht – en ik moet die keuze zelf maken. Heb daar heel lang over gedaan – heb ook wel slechte keuzes gemaakt – het begrip onvolwassen zegt me niks – ’t zijn gewoon slechte keuzes geweest.
E: natuurlijk heb ik veel verkeerde keuzes gemaakt; maar het leuke van dit onderwerp vind ik dat ik hierdoor op het idee wordt gebracht dat juist die verkeerde keuzes voortkomen uit pure onvolwassenheid. Zodra ik daarmee kon afrekenen ontstond het verlangen om bijvoorbeeld een gezond leefprogramma te gaan volgen, werden de zogenaamde ‘verleidingen’ minder dringend en verviel de neiging om ongezonde spanningen op te zoeken. Ik heb me dat eigenlijk nooit zo duidelijk gerealiseerd. Maar het klopt als een bus. Ik heb het aan den lijve ondervonden. Op een gegeven moment was het niet meer nodig om te vluchten in mijn verslaving. Dat gold voor drank en later, eigenlijk tot mijn verbazing, ook voor cigaretten. Dat zijn veranderingen in mijn dagelijks programma die volgens mij voor 100% te
maken hebben met een voortgaand proces van ‘nieuw leven’ en niet met een of ander rationeel besluit en zeker niet met een verbod. Zolang ik het zocht in de hoek van het verbod en een formule ‘ik mag niet meer…’, kreeg ik alleen maar meer spanning en ‘trek’. Dat gaf dus geen oplossing. Die oplossing kwam pas op den duur en toen werd het ‘gewoon’ nogal wiedes om verder te leven zonder die dwangmatige handelingen.
Hiermee is de ronde voltooid en krijgt A de gelegenheid te reageren.
A: ik was 7 jaar toen ik mij realiseerde dat mijn ouders ooit eens weg zouden vallen: nu heeft moeder kanker en vader alzheimer, maar hij is niet eerlijk – voel mij altijd nog een jongen van 18 of 19 en kijk verbaasd naar ‘grote’ mensen – was recent bij vader die nog steeds ‘stiekem’ rookt – de vriendin van mijn broer zei ‘je moet eens op eigen benen gaan staan’ – vader heeft ooit geld gejat en een poging tot suicide ondernomen – ik ontdekte dus dat er geheimen in ons gezin bestonden – later ging ik blowen – ik liep tegen de lamp en ze vroegen ‘ben jij aan de drugs?’ – zo kwam ik in het crisiscentrum – ik was inderdaad stoned – en ik kwam weer thuis – en het onderwerp werd taboe – heb aansluitend 20 jaar gesjoemeld / kreeg wel geld / dacht dat ‘het’ vergeven was / maar daarna enorm veel gezeik en geen poen / het begrip ‘verslaafd’ is voor mij erg beladen – natuurlijk heb ik het allemaal zelf gedaan – maar ik voel mij een wees met ouders en een broer: ik wilde met z’n vieren samen kunnen zijn – dat is
niet gelukt – en toch was er het verlangen om de ouders als ouders te kunnen zien – laatst begon ik erover: boze reacties – intussen ben ik 43 maar blijf dus toch een kind. Heb nooit zelfstandig kunnen worden – was wel op tijd thuis, maar dan geheel stoned – mijn broertje heeft verkeerde relaties – ik deed voor spek en bonen mee – mijn ouders gaan nu naar een verpleeghuis – ik vind nog steeds dat ik mijn blowen niet aan mezelf kan verwijten – maar blijf intussen wel in hetzelfde kringetje ronddraaien – zit natuurlijk ook nu in de problemen, maar voel het vooral meer als een geestelijke verslaving….
A wordt bedankt voor het onderwerp en de overigen voor hun reacties, waarna eenieder een financiele bijdrage in de groepspot deponeert en de bijeenkomst tenslotte wordt beeindigd om 21.30 uur.
Amsterdam, 25 november 2009.
